Busstation

Busstations zijn interessante plekken om wat over de plaatselijke gewoonten te leren. In de westerse wereld gaat alles meestal redelijk gestroomlijnd. Hoewel we in Nederland met de OV-chipkaart wellicht wat doorslaan. Probeer maar eens aan bijvoorbeeld een Afrikaan uit te leggen hoe onze OV-chipkaart werkt. Daar kun je aardig druk mee worden…

Wat dat betreft is een busje pakken in – ik noem maar een zijstraat – Bomet, Kenia veel eenvoudiger. Minimaal 3 man (het zijn nooit vrouwen) helpen je wel in een al overvolle bus.

Je hoeft alleen maar te zeggen waar je naar toe wilt. Kaartje? Niet nodig. Je betaalt een afgesproken prijs. Bustijden? Huh? Vol is gaan. Beetje jammer is dat ‘vol’ een rekbaar begrip is. Zo heb ik voor mijn gevoel wel eens een half uur oeverloos zitten wachten in een volle bus. (Gelukkig stond de muziek lekker hard.) Er gebeurde zo goed als niets. Niemand deed ook iets. Achteraf gezien begrijp ik dat ‘vol’ nog niet was bereikt. ‘Vol’ werd bereikt door een laatste pakketje dat nog mee kon. Ik verdenk de buschauffeur ervan dat hij bijbeunde als koerier.

Dat rekbare begrip geldt ongeveer overal, behalve misschien op het westelijk halfrond. Azië, Zuid-Amerika en Afrika zijn opportunistische werelddelen. Het belangrijkste is je bestemming bereiken, wat ook kan in een overvolle bus.