OLINDA

TEGEN DE REGELS

 Natuurlijk is het een gedoe met een koffer in stadsbus. Ik kan niet anders zeggen. Een kaartje kopen in de bus van Recife naar Olinda gaat daarentegen gelukkig erg makkelijk. Het is een virtueel kaartje wel te verstaan want je krijgt geen kaartje.

Ben ik nog te volgen? Niet? Okay, het behoeft uitleg: je betaald de rit aan de conducteur die voorin de bus zit. Vervolgens drukt hij of soms ook een zij op een knopje en dan kan je door een draaihekje naar achteren lopen. Een kaartje krijg je niet. Maar je hebt wel betaald want anders laat de conducteur je niet door het draaihekje. Hoe simpel kan het zijn?

Achterin stappen zou een optie zijn om vals te spelen bedenk ik me nu. De achterdeur van de bus is echter enkel bedoeld voor het uitstappen. Voor stap je in en achter stap je uit. Tot zover de spelregels.

Terug naar de koffer. Het is er één van gigantisch omvang. Groter kon ik ze niet vinden. Een Samsonite. Type: hard plastic en onbreekbaar. Dat laatste is wishful thinking. Silvie geloofd niet in een koffer en heeft een rugzak mee. Die kan door het draaihekje of liever gezegd die kunnen we met veréénde kracht over het hekje tillen. 1-0 voor de rugzak. Hoewel ik stel dat in de meeste andere gevallen een koffer op wieltjes de betere optie is voor op reis.

Hierover heb al eens eerder een betoog gehouden. Anyway, de volle koffer -die schoon aan de haak- 23 kilo weegt krijgen we met geen mogelijkheid over het draaihekje. Ik niet. Silvie ook niet.

De koffer bleef daarom naast de conducteur voorin de bus staan. Wij door het draaihekje naar achteren.

Het draaihekje is nogal krap. Dat mag duidelijk zijn. We maakten al grapjes: ‘hoe dikke mensen er ooit door zouden kunnen?’ Wat blijkt..? Het gaat met geringe moeite want een dikke buik is een zeer flexibele massa. Interessant.

De rit van Recife naar Olinda duurt lang genoeg om een plan te smeden hoe we dadelijk als we gaan uitstappen de koffer niet achter hoeven te laten. Mijn kennis van de Portugees is buitengewoon beperkt. Een kind van twee spreekt het beter. Daarom met handen en voeten aan de conducteur duidelijk gemaakt wat het plan was.

In Olinda aangekomen ben ik achter uitgestapt. Want dat zijn de regels. Snel om de bus naar voren gerend, weer voorin ingestapt en de koffer gepakt. Vanzelfsprekend ook voor uitgestapt. Dit is tegen de regels, ik weet het…

Soms moet je wars van alle regels zijn.